Polityka plików 'cookies'

Ponowne odrodzenie

Kwestia życia po życiu jest dla wielu ludzi bardzo kontrowersyjna: jedni twierdzą, że nie da się w żaden sposób udowodnić jego istnienia, inni twierdzą, że nie da się mu zaprzeczyć. Przy bliższej analizie znaleźć można wiele rozsądnych argumentów przemawiających za istnieniem życia po śmierci. Na przykład to, że świadomość może funkcjonować po śmierci mózgu lub serca, co potwierdzają świadectwa ludzi, którzy znajdowali się w stanie śmierci klinicznej, a następnie zostali przywróceni do życia.

To, czego się wtedy doświadcza, nie jest tak interesujące jak sama możliwość takiego doświadczania. Kto, czy też co, nadal doświadcza, kiedy ciało umiera? Buddyści twierdzą, że jest to strumień umysłu, który płynie z życia do życia.

Tylko w ten sposób wytłumaczyć można fakt, że wielu ludzi pamięta swoje poprzednie żywoty. Szczególnie w Stanach Zjednoczonych przeprowadzono wiele badań dotyczących nie tylko wspomnień z poprzednich żywotów, zbadano również ich zgodność z faktami wskazującymi na to, że dana osoba rzeczywiście mogła mieszkać w danym czasie i miejscu. Na możliwość reinkarnacji wskazują również przypadki tzw. „cudownych dzieci”, ponieważ potrafią one robić rzeczy, których nie miały okazji nauczyć się w tym życiu. Co więcej, ogólny sposób myślenia, reagowania i zachowania krystalizuje się u małych dzieci zbyt wcześnie, by mogły ugruntować się tak silne i wyraźne wzory zachowań.

Kiedy człowiek leży na łożu śmierci, można zaobserwować, jak zachodzą określone procesy związane z umieraniem. Najpierw umierający traci kontrolę nad tym, co stałe w ciele, mięśniach i kościach, coraz mniej sprawnie się porusza. Następnie destabilizuje się funkcjonowanie płynów, trudno jest wtedy utrzymać ślinę i mocz. Potem począwszy od palców rąk i stóp umierający zaczyna czuć chłód, który postępuje w kierunku serca. W końcu oddech staje się coraz płytszy, aż całkowicie zanika.

Według medycyny zachodniej człowiek nie żyje mniej więcej od tego momentu, z buddyjskiej perspektywy jest jednak inaczej. Dopiero po ustaniu oddechu z czubka głowy (około osiem palców od linii włosów) opada w kierunku serca biała, męska energia, pochodząca od ojca z momentu poczęcia. Trwa to 10-15 minut, podczas których „nieboszczyk” doświadcza wielkiej przejrzystości; rozpuszczają się wtedy również 33 rodzaje gniewu. Następnie z miejsca w okolicy czterech palców poniżej pępka zaczyna unosić się w kierunku serca czerwona, żeńska energia, pochodząca od matki. Rozpuszcza się wówczas 40 rodzajów przywiązania. Gdy czerwone światło spotka się z białym na poziomie serca, umierający doświadcza wielkiej czerni i rozpuszcza się wtedy siedem rodzajów niewiedzy. Następnie pojawia się intensywne, białe światło zwane po tybetańsku tudam, co oznacza umysł znajdujący się w sercu. W tym momencie umysł opuszcza ciało. Dopiero wtedy, około pół godziny po ustaniu oddechu, człowiek jest martwy z buddyjskiego punktu widzenia.

Gdy umysł opuści ciało, pozostaje nieprzytomny przez około 68 do 72 godzin. Po ich upływie pod wpływem nawyków z przeszłości, umysł zaczyna odwiedzać znane miejsca i osoby, nie przyjmując do wiadomości, że ciało umarło. Ponieważ jednak ciała już nie ma, zmarły przeżywa nieprzyjemny stan graniczący z paniką. Zmienia się też sposób postrzegania zjawisk: wszystko jest nieostre, jakby za mgłą, pojawia się i znika. Ten sposób spostrzegania pogłębia jeszcze bardziej pomieszanie. Po około dziesięciu dniach powstaje ostatecznie w umyśle pewność co do tego, że się już nie żyje. Zwykle prowadzi to do kolejnej, krótkiej utraty przytomności.

Przez ten czas związek z poprzednim życiem i wynikające z niego nawyki coraz bardziej się rozpuszczają i górę zaczynają brać główne tendencje ze świadomości magazynującej (alaja). To one zaczynają decydować o doświadczeniach. Ponieważ zmarły nie jest już ograniczany przez ciało, doświadczanie jest o wiele intensywniejsze. W zależności od wrażeń zgromadzonych w trakcie życia, może ono wprowadzać w pomieszanie, może być też skrajnie bolesne.

Ta faza kończy się najpóźniej czterdzieści dziewięć dni po śmierci, ponieważ wtedy świadomość naprawdę chce uwolnić się z tego stanu i „szuka” sobie nowych rodziców. Można to sobie wyobrazić w ten sposób, że umysł zostaje przyciągnięty przez rodziców, którzy odpowiadają jego głównym tendencjom (podobnie jak w za życia, kiedy to zadajemy się i przyjaźnimy z ludźmi, którzy są do nas generalnie podobni). Świadomość łączy się z plemnikiem i komórką jajową rodziców i w ten sposób zaczyna się nowe życie.

Na relatywnym poziomie również tutaj działa przyczyna i skutek, albowiem nasza karma określa, jak wyglądać będzie nasze kolejne życie: gdzie się odrodzimy (na bogatym i demokratycznym Zachodzie, czy w biednym i totalitarnym kraju), jak będzie wyglądało nasze ciało (zdrowe, atrakcyjne, chore czy upośledzone) oraz jakie będziemy mieć tendencje w umyśle (np. czy będziemy skorzy do pomagania innym, agresywni, otwarci na wiedzę, przestraszeni, neurotyczni itd.)…

Plik w formacie pdf zawierający szczegółowy opis lekcji wraz z ćwiczeniami dla uczniów:

Ponowne odrodzenie