Polityka plików 'cookies'

Budda i Buddyzm

Budda był młodym księciem o nazwisku Siddharta Gautama, żyjącym około 2500 lat temu na obszarze granicznym pomiędzy Indiami a Nepalem. Po uświadomieniu sobie jak wielkie jest cierpienie ludzi spowodowane starością, chorobami i śmiercią porzucił luksusowe życie na dworze i udał się na duchowe poszukiwania. Przez sześć lat pobierał nauki u duchowych nauczycieli ówczesnej wysokorozwiniętej kultury Indii i praktykował nawet skrajną ascezę.

Poznał co prawda wiele różnych światopoglądów i medytacji, ale nie spotkał czegoś, co miałoby moc całkowitego uwolnienia wszystkich istot od cierpienia. Dlatego usiadł w końcu pod rozłożystym drzewem w Bodgaja, miejscowości na nizinie północnoindyjskiej i spędził tam sześć dni i nocy w głębokiej medytacji. W majowy poranek, w czasie pełni rozpoznał, że nie istnieje oddzielenie pomiędzy przeżywającym a przeżyciami, że nie ma ani niezależnego „ja”, ani zewnętrznego świata istniejącego niezależnie od przeżywającego. Przeżył, że rozpoznanie tego nie prowadzi do nicości, lecz że prawdziwa natura umysłu przejawia się jako nieustraszoność, nieuwarunkowana radość i nierozróżniająca miłość.

Od tej chwili książe Siddharta Gautama zwany jest Buddą, „przebudzonym”. Przebudzonym ze snu niewiedzy i pomieszania – tak jak rano budzimy się ze snu. Chociaż sen był intensywny i przeżywany jako bardzo rzeczywisty, po przebudzeniu nie zostaje z niego nic, może z wyjątkiem wspomnień. Tak samo można się przebudzić z naszego obecnego pomieszania - dualistycznego przeżywania i wiary w rzeczywistość. Wówczas cierpienie znika tak samo, jak sen po przebudzeniu.

To były doświadczenia Buddy w czasie jego oświecenia. W ciągu dalszych 45 lat swego życia Budda nauczał podróżując z jednej miejscowości do drugiej i dając rady związane z konkretnymi sytuacjami życiowymi. Dopiero po jego śmierci w wieku 80 lat jego nauki zostały spisane i uporządkowane. Ten zbiór nosi nazwę „dharma” – w sanskrycie znaczy to „Jakimi rzeczy są” – i zawiera 84.000 nauk.
W różnych okresach czasu Budda eksponował różne aspekty swej nauki i uczył różnych medytacji w zależności od zdolności i otwarcia swoich uczniów. Uczniowie ci po osiągnięciu urzeczywistnienia podróżowali dalej i w ten sposób buddyzm rozszerzył się w całej Azji. W czasie pierwszych 500 lat rozpowszechniane były przede wszystkim wyjaśnienia o przyczynie i skutku oraz medytacje uspokajające umysł. Są one znane do dzisiaj jako Therawada przede wszystkim w południowych krajach buddyjskich. Na początku naszej ery w północnych buddyjskich krajach rozpowszechniły się wyjaśnienia o podobnej do snu naturze wszystkich zjawisk oraz ego, jak również o rozwijaniu miłości i współczucia znane jako Wielka Droga.


Chociaż najwyższe nauki Buddy, Diamentowa Droga, były praktykowane w Indiach przez wiele stuleci, dopiero około tysiąc lat temu dotarły szerzej do społeczeństw, zwłaszcza w rejonie Himalajów. Chodzi w nich przede wszystkim o to, by w każdym momencie przeżywania delektować się bezpośrednio świeżością i radością oświecenia. Ponieważ podejście to najbardziej pasuje do nowoczesnego myślenia, w ciągu ostatnich 25 lat buddyjska Diamentowa Droga rozprzestrzeniła się szeroko na zachodzie.

Zobacz też:

Życie Buddy 
Dwanaście czynów buddy


Plik w formacie pdf zawierający szczegółowy opis lekcji wraz z ćwiczeniami dla uczniów:

Budda i buddyzm